สิ่งมีค่าที่อยู่ใกล้ตัว

เคยไหม...ที่ต้องมานึกเสียดายเมื่อสิ่งมีค่าที่เคยมี สักอย่างหายไป

เคยไหม...ที่ต้องมาคิดว่า ถ้ารู้ว่ามันสำคัญ คงถนอม และดูแลรักษาให้ดีกว่านี้ 

เคยไหม...ที่สุดท้ายต้องมาร้องไห้เสียใจ ที่ต้องสูปเสีย สิ่งที่พึ่งจะรู้ว่ามีค่าและสำคัญกับตนมากแค่ไหน

คำโบราณเคยกล่าวไว้ว่า 'ใกล้เกลือกินด่าง' 

คนเราแปลก ชอบเสาะแสวงหา เพียรพยายามให้ได้สิ่งใดสิ่งหนึ่งมา แม้ว่าไกลแค่ไหนก็พยายามดั้นด้นไป

แต่กลับมองข้ามของใกล้ตัว ที่อยากจะหยิบมาใช้สวยเมื่อไหร่ก็ได้

ก็เหมือนคนชอบทานอาหาร

คนไหนบอกร้านนั้นดี ร้านโน้นอร่อยเด็ด 

ไม่ว่าไกลแค่ไหน ก็ยอมถ่อไป แค่ให้ได้ลองไปลิ้มรสอาหารจานนั้นๆ

แต่สุดท้ายกลับมารู้จากปากคนอื่นว่า 

ร้านอาหารใกล้บ้านตัวเองมีชื่อเสียงมากว่าอร่อย

แต่ไม่เคยได้ลิ้มลองจนกระทั่งมีคนมาเล่าให้ฟัง

แม้กระทั่งเรื่องของความรัก

คนหนุ่มคนสาว มักพยายามเสาะแสวงหาความรัก

แม้ต้องยื้อแย่ง แม้ต้องแข่งขัน

แม้ต้องเสียเงินเสียทอง เพื่อให้ได้ความรักนั้นๆมา

ต้องผ่านทั้งความสุขปนทุกข์ หรือแม้ต้องรินหลั่งน้ำตามากมาย

ก็ยังคงเพียร หาต่อไป

ทั้งๆที่ คงลืมไป ว่ามีความรักอยู่ใกล้ๆตัว

ที่ไม่จำเป็นต้องเสียเงินทอง หรือ ของมีค่าใดๆให้ได้รับความรักนั้นมา

มันคือความรักที่บริสุทธิ์ 

จาก คนที่เป็น 'ผู้ให้กำเนิด' สู่ 'บุตรธิดา' ของตน

พ่อแม่มีความรักมากมายมหาศาล และเพียรให้แค่ลูกๆของท่านอย่างไม่มีวันหมด

แต่หลายๆครั้ง เราไม่ได้ใส่ใจ หรือลืม เพราะมัวแต่เสาะหาความรักจากนอกบ้าน

ทั้งๆที่ความรักในบ้านนั้นเต็มเปี่ยม

กว่าจะนึกได้ว่าท่านทั้งสองมีค่าแค่ไหน ก็อาจจะเป็นวันที่เราต้องสูญเสียท่านไปแล้ว

อย่ารอ..

ให้วันนั้นมาถึงก่อนที่จะคิดได้

ลองใส่ใจสักนิด 

ลองกลับมาย้อนคิดดีๆว่า 

เราเก็บของมีค่าไว้เฉยๆ แต่ไม่คิดดูแลมากี่อย่าง กี่ชิ้น แล้ว

เปิดมันออกมาดูแลบ้าง

รักและเอาใจใส่คนใกล้ตัวที่มีค่าของคุณบ้าง

ก่อนที่จะต้องมีคำว่า "เสียดาย" และ " เสียใจ"เมื่อต้องเสียสิ่งมีค่านั้นไป